A Manual Guide to Killing Bitcoin: The Eternal Return

Credit : bitcoinmagazine.com

Dit artikel staat in Bitcoin Journal “Het halveringsprobleem”. Klik hier om uw exemplaar te bemachtigen.

Elke ochtend om zes uur ‘s ochtends wordt de cynische weerman Phil Connors in Punxsutawney, Pennsylvania, wakker en beleeft hij dezelfde dag keer op keer. Connors zit huge in een tijdlus en doet er alles aan om zijn leven weer normaal te krijgen: hij wordt neergestoken, neergeschoten, verbrand, bevroren en geëlektrocuteerd, om de volgende dag weer wakker te worden alsof er niets is gebeurd. Connors komt al snel tot de enige plausibele conclusie: hij moet een god zijn.

Denken dat we onverslaanbaar zijn, is nooit een bijzonder slimme strategie geweest, in tijden van oorlog of anderszins. Als we in de kosmologie geloven, van Nietzsche tot het Hindoeïsme, is tijd een lus, en is er een eindig rijk van mogelijkheden die zich oneindig herhalen – het enige dat we echt kunnen doen is veranderen hoe we reageren. Tenzij we van onze fouten leren, zijn we gedoemd om steeds weer dezelfde dingen te ervaren.

Hoewel we vaak trots zijn op ons uitzonderlijke mind – ik heb Bitcoin al vroeg ontdekt, ik moet heel slim zijn – lijkt het erop dat leren van fouten zelfs voor de meest doorgewinterde ‘Bitcoin-voorstanders’ moeilijk is. Het publieke debat lijkt te zijn verschoven van de discussie over technologische uitdagingen en beperkingen naar afterwork-chats bij Deutsche Financial institution. Alles is mogelijk, we hebben alleen rendement nodig om op koers te blijven.

Toen Bitcoin in 2014 voor het eerst in het Duitse parlement werd besproken, benadrukten ‘consultants’ het gemak waarmee bitcoin-betalingen through netwerkanalyse konden worden gedeanonimiseerd, waarbij ze spraken over de risico’s van wijdverbreide bitcoin-adoptie die zou leiden tot totaal financieel toezicht. Vandaag, tien jaar later, nu Bitcoin is teruggekeerd naar het Duitse parlement, zijn ‘consultants’ ingeruild voor influencers die Bitcoin voorstellen als CBDC-alternatief. De huidige ‘politieke debatten over Bitcoin’ kunnen ons niet anders dan herinneren aan Bart Simpson die in cirkels rondrent en met een pan op zijn hoofd slaat.

Terwijl we steeds dichter bij de echokamer van de opportunist komen, hebben we met succes het academische debat ingeruild voor cheerleaders. Het gaat prima, zolang je maar bereid bent je tieten eruit te halen. ‘Wij zijn aan het winnen!’ is al lang de heersende meme geworden – tussen ETF-goedkeuringen, stablecoin-uitgiften en mogelijke adoptie door de nationale staten hebben we zoveel vertrouwen in het succes van Bitcoin dat we niet in staat lijken te beseffen dat dit precies de manier is waarop je verliest. Arrogantie komt vóór de meeste achteruitgang, en de uitbuiting ervan is altijd met opzet gebeurd. Door manische waanvoorstellingen van onoverwinnelijkheid te zaaien, zal zelfs de meest getrainde commandant zijn schapen naar de slacht leiden.

Groundhog-dag

Heel lang geleden, in een sterrenstelsel ver weg, hebben we onze computer systems aangesloten op vaste lijnen om toegang te krijgen tot de drie grote W’s. Voor iedereen die niet alleen woonde, was deze praktijk vaak gedoemd om behoorlijk wat ravage aan te richten – Ga van de laptop af, mama wacht op een telefoontje.

We zijn het er dus allemaal over eens dat dat slecht was. Maar vanwege een gebrek aan technologische vooruitgang en toegankelijkheid om draadloos over afstanden te communiceren (denk aan je favoriete mesh-netwerk hier), was dit de handigste optie die we hadden. Het enige probleem: het leidde tot een monopolie op webtoegangspunten dat bij telecommunicatieaanbieders lag. Twintig jaar later weten we nu dat telecomproviders alles wat we op web doen monitoren, analyseren en rapporteren aan de overheidsinstanties onder het mother van nationale veiligheid. Een technologie die onoverwinnelijk werd geacht voor de bevrijding van het volk, veranderde al snel in haar grootste vijand.

Nu kunnen we niet echt over het succes (en de ondergang) van peer-to-peer-technologieën praten zonder over Linkin Park te praten. De muziek van Linkin Park, toen nog Hybrid Idea, circuleerde op grote schaal op het eerste P2P-netwerk voor het delen van muziekbestanden, Napster. Gedownload vanaf de computer systems van anderen, was toegang tot de muziek van Linkin Park volledig free of charge. Hun eerste studioalbum, Hybrid Idea, blijft toch een van de vijf meest verkochte platen ter wereld, met alleen al in de eerste drie weken 15 miljoen verkochte exemplaren.

Napster was een echte internetrevolutie – en de muziekindustrie was woedend. Terwijl mensen hun apparaten graag infecteerden met potentiële computeraids, bouwden bands, rappers en singer-songwriters als de Arctic Monkeys, Dispatch of EMINEM al fanbases op voordat ze hun eerste grote platenreleases uitbrachten, en het muzikale institution had daar geen zin in. Toen Metallica het P2P-platform aanklaagde wegens inbreuk op het auteursrecht, duidelijk ontevreden over het feit dat hun cultstatus en de daaruit voortvloeiende opbrengsten zich bedreigd voelden, stierf het peer-to-peer delen van muziekbestanden niet bepaald uit, maar werd het al snel opgenomen in meer bedrijfsvriendelijke formaten – van het kopen van muziek through iTunes naar muziekstreaming through Spotify.

Hoewel het ondenkbaar leek om een ​​technologie als Napster weer in de kast te stoppen, werd gemak opnieuw koning. Tegenwoordig is de meerderheid van de luisteraars niet de eigenaar van de muziek waarnaar ze luisteren, maar zijn ze geabonneerd op bedrijfsdatabases waarvan noch artiesten, labels, noch producenten profiteren. In plaats daarvan bleek de grote winnaar van de industrie voor het delen van muziekbestanden opnieuw surveillance te zijn. Vorige week nog, toen Spotify zijn cookiebeleid aanpaste, lieten EU-gebruikers through een pushmelding weten welke 695 datamakelaars toegang zouden krijgen tot hun informatie. Het downloaden van bestanden als ClapYourHandsSayYeah.mp3.exe (RIP) was duidelijk een riskante onderneming, maar de risico’s van het surveillancekapitalisme reiken veel verder dan een vernielde laptop.

In wezen gebeurde hetzelfde met zoekmachines. On-line gaan in de begindagen van het wereldwijde net was alsof je midden in het Yellow Stone Nationwide Park werd afgezet zonder kaart. Er waren duizenden plaatsen om naartoe te gaan, maar je moest weten waar ze waren. Met uitgebreide linkcollecties boden platforms als Yahoo, AskJeeves of Google enorme waarde aan mensen die minder vertrouwd waren met het WWW. In plaats van aan je collega’s te vragen waar iets leuks op web te vinden was, vroeg je het gewoon aan Google. Maar toen we afstand namen van mond-tot-mondreclame, kwamen we terecht bij wat tegenwoordig de grote enshittificatie wordt genoemd. De eerste paar hyperlinks zijn betaalde affiliate-sites, en de hyperlinks daarna zijn degenen die hebben ontdekt hoe ze de Search engine optimization-formaten van Google efficiënt kunnen spelen, uiteraard allemaal verpakt en afgestemd op uw veronderstelde behoeften. Tegenwoordig is Google een van de meest waardevolle surveillancebedrijven ter wereld. Software program die bedoeld was om te helpen bij de liberalisering van vrije informatie werd in wezen een instrument voor censuur.

Keer op keer heeft de gedachte dat ‘de technologie heeft gewonnen’ de ondergang ervan alleen maar verergerd. We kiezen wat nu comfortabel is, alleen om onszelf verderop in de rug te steken. En voor je het weet – BING! Het is de fluitende navel tijdens de talentenjacht op de middelbare faculty als de weerman weer toeslaat. Om het bot te zeggen: we zijn aan het verkloten.

Het zijn de filters, domkop

In het hedendaagse Bitcoin-discours in de popcultuur heerst onwetendheid. Bliksem werkt totdat het niet meer werkt, laten we miljoenen uitgeven om de greenback op Bitcoin te zetten; Het heet prioriteiten, schat, zoek het op.

Toen Ordinals Bitcoin raakte – denk er maar over na wat je wilt – realiseerden we ons plotseling dat we in de problemen zaten. In het mondiale zuiden waren mensen al snel niet meer in staat om transacties zonder vrijheidsbeneming uit te voeren. Alle mensen die u aan DCA hebt verteld, zagen zichzelf plotseling geconfronteerd met exorbitante transactiekosten, omdat ze hun geld niet konden overmaken. Voor degenen die hun privateness op prijs stelden, zelfs voor kleinere uitgaven, werd deelname aan Coinjoin-rondes onbetaalbaar. Waar we ook kijken, we hebben nog steeds een schaalprobleem. Dit probleem bestaat niet vanwege rangtelwoorden. Het bestaat omdat we er zo van overtuigd waren dat we zouden winnen, dat we uit het oog verloren waren om onze onwetendheid onder controle te houden.

De afgelopen vier jaar was de meerderheid meer bezig met het bevorderen van haar eigen verhaal – alles is geweldig en Bitcoin is de beste munt op aarde – dan met het onder ogen zien van ongemakkelijke waarheden. Vervolgens reageerden we met een buitensporige hoeveelheid kortzichtigheid: het zijn de filters, stom.

Het uitfilteren van Ordinals-transacties is een kortetermijnoplossing voor een langetermijnprobleem. Zeker, het blokkeren van willekeurige gegevens op de blockchain zal noodzakelijkerwijs de kosten omlaag brengen, maar als je wilt dat de wereldwijde adoptie van Bitcoin is, doe je jezelf geen plezier door selectieve oplossingen voor systemische problemen voor te stellen. Het punt is dat boos zijn op JPEG’s gemakkelijk is. Het aanpakken van problemen die de ‘grootsheid van Bitcoin’ uitdagen, waarvan sommigen hun hele persoonlijkheid lijken te hebben gemaakt, is dat niet. Voor elke tweet die beweert dat Bitcoin wereldvrede zal brengen – duidelijk door pure magie, of wat de verliezers van Wall Road Bitcoin-economen een achterlijke vorm van speltheorie noemen – sterft een klein deel van het systeem.

We hebben je hopium niet nodig; We hebben echte oplossingen nodig voor echte wereldproblemen. Dat omvat ook het neerleggen van de crackpijp en praten over de ongemakkelijke dingen: we winnen niet – we doen het tegenovergestelde, omdat onze ‘langetermijnvoorkeur’ ongeveer reikt tot aan onze beleggingsportefeuilles. Je kunt Bitcoin vermoorden. En het is makkelijker dan je zou denken.

Omhels, verleng, doof

De afgelopen jaren leken de debatten over het ‘winnen’ van Bitcoin vrijwel hetzelfde. Senatoren omarmen Bitcoin: kijk, we zijn aan het winnen. BlackRock omarmt Bitcoin: kijk, we zijn aan het winnen. Eerst negeren ze je, dan lachen ze je uit, en dan beseffen ze dat je alleen maar een schouderklopje wilt voordat de politie je speelgoed komt afpakken. Het lachen is niet gestopt, het gebeurt gewoon achter je rug.

De meest plausibele dood van Bitcoin zou minder in naam plaatsvinden dan in de totale integratie ervan, op een punt waarop de technologie eenvoudigweg nog niet klaar is voor ‘massale adoptie’ – web zoals we alle peer-to-peer-technologieën die eraan voorafgingen hebben gedood . De dood van Bitcoin is niet de dood van de technologie, maar de dood van de bruikbaarheid ervan.

Centraal in de dood van Bitcoin staat, althans in essentie, het schaaldebat. Toen Gigablocks voor het eerst werden voorgesteld, leek het vrij duidelijk dat een blockchain die tien jaar nodig heeft om te synchroniseren, geen decentralisatie zal hebben. Toen kwam het Lightning Community, dat al onze problemen leek op te lossen: off-chain schalen, on-chain beveiligen. Slim. Behalve dat we slechts ongeveer 5000 kanaalopenings- en sluitingstransacties in een blok kunnen plaatsen – nauwelijks genoeg om 8 miljard mensen Bitcoin zonder bewaarplicht te laten gebruiken.

Helaas weerhield dat influencers – of eigenlijk wie dan ook – er niet van om hun weesgegroet van wanhoop uit te roepen; Het schalen van Bitcoin is duidelijk een probleem voor de toekomstige ik. De spanning om eindelijk aan de bedrijfsdinertafel te kunnen zitten en het verplichte ‘ik zei het je toch’ te kunnen zeggen, was te groot. Het op de juiste plek zetten van niet-gelovigen moest gewoon op de eerste plaats komen; Als Bitcoin niet bestaat om onze kwetsbare ego’s te voeden en onze trieste bankrekeningen op te pompen, wat was dan werkelijk het punt? Vrijheid, Carajo! Welkom bij je onvrijwillige bekering in de kerk van Satoshi’s getuigen, waar we vaker toespraken houden over het redden van de wereld van tirannie dan Biden zijn luiers verwisselt.

Dus hier zijn we. Zes jaar nadat we onze eerste stickers kochten in de Blockstream-winkel – het enige dat je kon kopen toen de eerste Lightning-implementaties werden gelanceerd, naast bier – en we zijn nog steeds aan het klauteren. In plaats van brede discussies rond convenantvoorstellen te bevorderen, die echte afwegingen en risico’s met zich meebrengen, zijn we druk bezig iedereen die niet bereid is om te verstarren een spook te noemen, terwijl verstarring op dit punt in Bitcoin zeker de zekerste manier zal zijn om het te doden.

Ergens in de nabije toekomst wensen we onszelf terug naar een tijd van een paar honderd vBytes aan vergoedingen. Tegen die tijd zullen we geen andere keuze hebben dan Bitcoin op een veilige manier te gebruiken. Zeg vaarwel tegen vrijheidsgeld: Bitcoin zoals we die kennen zal dood zijn, tenzij we stoppen met het maken van dezelfde fouten.